Kim są nowi szefowie grup politycznych? Postanowiliśmy przyjrzeć się sylwetkom świeżo upieczonych liderów parlamentarnych frakcji. Poznajmy ludzi, którzy przez najbliższe lata będą wyznaczali kierunki prac Parlamentu Europejskiego. Siedem grup politycznych zawiązało się w Parlamencie siódmej kadencji. Największe z nich to centroprawicowa Europejska Partia Ludowa oraz grupa Socjalistów i Demokratów.
Grupy polityczne zrzeszają posłów z różnych krajów, o wspólnych lub zbliżonych zapatrywaniach na gospodarkę, ekologię i przyszłość Europy. Można je porównać do klubów poselskich w polskim Sejmie. Przed głosowaniami na sesji plenarnej pozwalają posłom skonsolidować
opinie, a sekretariaty grup dostarczają ekspertyz i są dużym wsparciem dla deputowanych. Liderzy grup politycznych razem z przewodniczącym Parlamentu tworzą Konferencję Przewodniczących, która decyduję między innymi o porządku obrad na sesjach plenarnych.

Europejska Partia Ludowa

Joseph Daul urodził się w Strasburgu, dwa lata po II wojnie światowej, ma sześcioro rodzeństwa. Jako student rolnictwa, przejął w wieku 20 lat rodzinne gospodarstwo, którym do dziś zajmuje się jedno z dwójki jego dzieci. Dość wcześnie zaczął udzielać się w zrzeszeniu rolników
i w młodzieżowych organizacjach rolniczych. Został członkiem związku rolniczego na poziomie krajowym i europejskim. Jako hodowca bydła, był przewodniczącym Narodowej Federacji Producentów Wołowiny we Francji, w czasie, gdy w Europie szalała choroba szalonych krów.
Daul po raz pierwszy został wybrany do Parlamentu Europejskiego w 1999 roku, gdzie w 2002 roku otrzymał stanowisko przewodniczącego Komisji Rolnictwa. Został też przewodniczącym grupy Europejskiej Partii Ludowej Europejskich Demokratów w styczniu 2007 roku.
Mówi po francusku i alzacku, płynnie posługuje się też językiem niemieckim.

Socjaliści i Demokraci

Martin Schulz (53) urodził się w niemieckim miasteczku Hehlrath, niedaleko granic belgijskiej i duńskiej. W wieku 20 lat, rok po wstąpieniu w szeregi socjaldemokratów, rozpoczął swoją karierę zawodową jako sprzedawca książek w rozmaitych księgarniach i firmach wydawniczych. W
1982 roku zaczął pracę na własny rachunek w założonej przez siebie księgarni. W latach osiemdziesiątych i na początku lat dziewięćdziesiątych był juz aktywny politycznie na szczeblu lokalnych i regionalnym. Pierwszy raz został wybrany do Parlamentu w roku 1994, gdzie aktywnie działał w dziedzinie praw człowieka w komisji do spraw Wolności Obywatelskich. Niedługo potem jego pozycja w grupie Socjalistów znacznie wzrosła. W lipcu 2003 roku doszło do słynnego starcia między nim i włoskim premierem, Silvio Berlusconim,
kiedy to Schulz żartobliwie zasugerował Włochowi, że mógłby zagrać rolę Kapo (nadzorcy w obozie koncentracyjnym). Po raz pierwszy wybrano go na lidera grupy Socjalistów w 2004 roku. Po tegorocznych wyborach do PE pozostał na stanowisku szefa Socjalistów i Demokratów.

Porozumienie Liberałów i Demokratów na rzecz Europy

Guy Verhofstadt urodził się w 1953 roku w Dendermonde, w Belgii. Na początku lat siedemdziesiątych aktywnie działał we Flamandzkiej Studenckiej Unii na rzecz Wolności. Studiował prawo w Gandawie. W 1982 roku, jako 29-latek został przewodniczącym Partii na rzecz Wolności i Postępu. W 1985 roku dostał się do rządu, gdzie piastował stanowisko wicepremiera i Ministra Finansów. Ze względu na swoje liberalne poglądy gospodarcze i młody wiek, został okrzyknięty „Dzieckiem Margaret Thatcher”. Jednak w przeciwieństwie do niej jest zwolennikiem Unii Europejskiej i wierzy w ideę federalnej Europy. Verhofstadt został premierem w lipcu 1999 roku. Po okresie premierostwa, w 2007 roku
został senatorem. W czerwcu tego roku po raz pierwszy udało mu się dostać do Parlamentu Europejskiego.

Partia Zielonych / Wolne Przymierze Europejskie

Współprzewodnicząca Rebecca Harms (53) znajdowała się na czele list wyborczych niemieckiej partii „Zielonych” do Parlamentu Europejskiego zarówno w 2004 jak i 2009 roku. Jako asystentka posła do PE w latach osiemdziesiątych, Harms była szczególnie zaangażowana
w politykę antynuklearną. Zajmowała się kwestią sprzeciwu ludności wobec projektu składowania odpadów nuklearnych na terenie jej rodzinnej Dolnej Saksonii. Znaczna część pracy Harms w Parlamencie skupiała się wokół tematyki energetycznej. Współprzewodniczący Daniel Cohn-Bendit (64), syn Niemca i Francuzki, urodzony we Francji, stał się popularny w obu tych krajach dzięki roli, jaką odegrał w czasie protestu studentów w 1986 roku. Został zmuszony do opuszczenia Francji jesienią 1986 roku, oficjalnie za brak francuskiego obywatelstwa.
W zachodnich Niemczech Cohn-Bendit stał się wpływową postacią lewicy. Był także przyjacielem późniejszego ministra spraw zagranicznych Joschki Fischera. Przyłączył się do partii „Zielonych” w 1984 roku. Jest członkiem PE od 1994 roku, wybieranym zarówno w Niemczech jak i we Francji.

Europejscy Konserwatyści i Reformatorzy

Michał Kamiński urodził się w marcu 1972 roku w Warszawie. Już w wieku 15 lat był aktywny politycznie biorąc udział w konserwatywnych, religijnych ruchach opozycyjnych. Kamiński po raz pierwszy został wybrany do PE w 2004 roku z ramienia partii Prawo i Sprawiedliwość.
Był wówczas członkiem Komisji Rynku Wewnętrznego i wiceprzewodniczącym grupy Unii na Rzecz Europy Narodów. W lipcu 2007 roku opuścił Parlament, by podjąć pracę na stanowisku Sekretarza Stanu w kancelarii prezydenta Lecha Kaczyńskiego. Kamiński, który miał za sobą doświadczenie dziennikarskie, został prezydenckim rzecznikiem i specjalistą od wizerunku. Po wyborach w czerwcu tego roku powrócił do Parlamentu, gdzie przyczynił się do formowania grupy Europejskich Konserwatystów i Reformatorów. Przez jednego z kolegów został opisany jako eurosceptyk, zwolennik wolnego rynku i silnego sojuszu atlantyckiego. Wśród swoich największych autorytetów Kamiński wymienia
papieża Jana Pawła II, Margaret Thatcher i Ronalda Regana. Jest ojcem dwójki dzieci.

Konfederacyjna Grupa Zjednoczonej Lewicy Europejskiej
/Nordycka Zielona Lewica

Lothar Bisky urodził się w 1941 roku w Zollbrück (obecnie Korzybie, Polska) i dorastał w zachodnich Niemczech. W wieku 18 lat zdecydował się zamieszkać w Niemczech Wschodnich, gdzie wstąpił do rządzącej Niemieckiej Socjalistycznej Partii Jedności. Po ukończeniu studiów pracował w branży filmowej, był specjalistą od mediów i komunikacji. Po upadku muru berlińskiego został wybrany do Parlamentu we wschodnich Niemczech. Od 1993 roku był prezesem partii socjaldemokratycznej, która zastąpiła Niemiecką Socjalistyczną Partię Jedności, a w 2007 roku zmieniła nazwę na „Lewica” (Die Linke). Od 2007 roku jest przewodniczącym Europejskiej Partii Lewicy. Po raz pierwszy został wybrany do PE w czerwcu tego roku.

Europa na Rzecz Wolności i Demokracji

Współprzewodniczący Nigel Farage (45) z Londynu, zanim zaczął czynnie uczestniczyć w życiu politycznym, pracował jako pośrednik handlowy. W młodości, aż do momentu rezygnacji Margaret Thatcher aktywnie udzielał się w szeregach partii Konserwatywnej. W 1993 roku stał się jednym z współzałożycieli partii Niepodległości Zjednoczonego Królestwa, opowiadającej się za wystąpieniem Z Unii Europejskiej i osłabieniem integracji europejskiej. Po raz pierwszy został członkiem Parlamentu Europejskiego w 1999 roku, ponownie wybrany w 2004 i 2009 roku. Od 2006 roku przewodzi partii Niepodległości Zjednoczonego Królestwa, był też współprzewodniczącym grupy Niepodległość i Demokracja w poprzedniej kadencji PE.

Współprzewodniczący Francesco Enrico Speroni (62) z Lombardii, podczas czerwcowych wyborów do PE został wybrany już po raz czwarty.
Przed wyborami w czerwcu 2009 roku był wiceprzewodniczącym Komisji Prawnej. Z ramienia Ligii Północnej zasiadał w parlamencie lokalnym, regionalnym aż w latach osiemdziesiątych trafił do parlamentu Republiki Włoskiej, a w 1994 roku został ministrem do spraw reformy instytucjonalnej w pierwszym rządzie Silvio Berlusconiego. Znany jest ze swojego krytycznego podejścia do kwestii rozszerzenia Unii Europejskiej, szczególnie o Turcję. Speroni posiada dyplom nauk politycznych i prawa oraz licencję inżyniera lotnictwa.